Wie is Kim?
Mensen die mij en mijn achtergrond goed kennen omschrijven mij als een sterke onafhankelijke vrouw die weet hoe ze haar doelen moet bereiken en ook anderen hierbij goed kan helpen. Als herstelcoach werk ik zowel met mensen die verslaafd zijn en hiervan (willen) herstellen, als mensen die uit een andere ontwrichtende situatie komen en hiermee worstelen. Denk aan huiselijk geweld, een scheiding in de kinderjaren of ongezonde relaties. Ik weet waarover ik praat. Door mijn werkervaring in de GGZ en verslavingszorg, maar vooral door mijn levenservaring. Zelf ben ik een verslaafde in herstel, met cannabis als mijn drugs of choice. Ook de andere thema’s waar mijn coaching zich op richt, heb ik doorleefd.
Het is mijn missie om jou weer dichter bij jezelf te laten staan, zodat je kan leven vanuit je ware ik. Dit doe ik op een vertrouwelijke en integere manier, zodat jij de veiligheid voelt om jezelf in de spiegel aan te kijken en de confrontatie aan te gaan. Als coach sta ik naast je, terwijl jij verantwoordelijk blijft voor je eigen proces.
Verslaafde in herstel
Op mijn 15e – ik was een rebelse puber en zette mij hevig af tegen alles en iedereen – kwam ik in aanraking met cannabis. Sindsdien speelt cannabisgebruik een centrale rol in mijn leven. Hoewel het mij lukte om de middelbare school af te maken en een vervolgopleiding richting zorg en welzijn te volgen, draaide mijn leven om blowen. Ook toen ik ging werken, ook toen ik jong moeder werd. Al die tijd zag ik niet in dat ik verslaafd was.
Later volgde ik de opleiding tot ervaringsdeskundige. Ik ging werken in de verslavingszorg. Gezien mijn achtergrond kon ik anderen hoop geven en inspireren, maar mijn eigen verslaving vormde nog altijd mijn leven. De stoppogingen die ik deed liepen op niets uit. Ik gleed steeds verder af. Knoopte de eindjes aan elkaar om rond te komen. Bovendien voelde ik mezelf vreselijk hypocriet, want ik werkte notabene in de verslavingszorg. Ik voerde gesprekken met cliënten die ik eigenlijk met mezelf moest voeren.
Toen ik 35 was overleden mijn opa en oma’s kort na elkaar. Dat zorgde voor een ommekeer. Ik besloot in behandeling te gaan. Het was tijd het verdriet en de pijn die ik voelde te verwerken. Even geen zorg dragen voor mijn zoon. Dat was hard nodig, want ik was geen leuk persoon meer. Geen leuke moeder. Alles in mijn leven draaide om cannabis en dat al zo’n 20 jaar. Ik raakte depressief door mijn gebruik. Telde de uren af totdat ik weer naar de coffeeshop kon. Als het op was baalde ik, want voor m’n gevoel had ik nog niet genoeg gerookt.
De behandeling was in een kliniek en duurde acht weken. Ik leerde te praten over mijn opgekropte gevoelens. Deze mochten er nu allemaal zijn. Die opname was confronterend, maar hielp mij om een ander leven te leiden. Een leven zonder cannabis. Ik bezocht bijeenkomsten en pakte mijn werk weer op. Sinds 2019 ben ik clean van mijn drugs of choice. Ik heb ervaren dat als je echt wil, je de keuze kan maken om je leven anders in te richten.
Moeder op jonge leeftijd
19 jaar was ik, toen ik de vader van mijn zoon ontmoette. Het was liefde op het eerste gezicht, daar veranderde het grote leeftijdsverschil – hij was 13 jaar ouder dan ik – niets aan. Deze man kende zelf de nodige problematiek, maar de hulpverlener in mij dacht hem te kunnen helpen. In deze vijf jaar durende relatie hoorden verslaving, schulden, gevangenisbezoeken en huiselijk geweld bij de ‘gewone’ gang van zaken. Het vaderschap zou hem toch wel op het rechte pad helpen, zo dacht ik. Zo naïef als ik was raakte ik zwanger.
Mijn zoon werd geboren toen ik 19 jaar was. Ondanks de problematiek in de relatie met zijn vader, rondde ik mijn opleiding af. Toen we uit elkaar gingen startte mijn leven als alleenstaande, werkende moeder. Ik vond het belangrijk dat mijn zoon een band zou opbouwen met zijn vader. Dat ik opgroeide zonder vader, speelde hierbij een belangrijke rol. Helaas werd dit voor hem een omgangsregeling met veel teleurstellingen en moeilijkheden. Toch is mijn zoon blij met het contact dat hij had met zijn vader, zeker nu zijn vader is overleden.
Zelfliefde
Zelfliefde, of eigenlijk het gebrek hieraan, lag aan de basis van veel van de uitdagingen die op mijn pad kwamen. Ik ontwikkelde dit onder andere door de scheiding van mijn ouders toen ik 5 jaar was. Het contact met mijn vader verliep vervolgens erg moeizaam. Afspraken liepen voor mij vaak uit op een teleurstelling. Uiteindelijk is dit contact verwaterd.
Deze ervaringen lieten hun sporen na. Ze hebben mijn zelfbeeld negatief beïnvloed, net als de manier waarop ik over relaties dacht. Vaak was het niet de liefde, maar de behoefte om gezien te worden en genegenheid te vinden die ervoor zorgde dat ik in een relatie stapte. Uiteindelijk koos ik ervoor om langere tijd vrijgezel te zijn. Mezelf waardevol te vinden en te voelen.
Ik heb ervaren hoe je door een gebrek aan zelfliefde ongezonde keuzes blijft maken, maar heb gelukkig ook de ervaring dat je dit kan veranderen met de juiste begeleiding. Die zelfliefde, die belangrijke basis voor een fijn leven, gun ik iedereen.